تحلیلی بر نقش گروه های معارض کرد در روابط ایران وعراق در عصر پهلوی 1979- 1921

این مقاله به برسی این موضوع می پردازد که در دوران حکومت پهلوی گروه های معارض کرد عراقی چه نقشی در روابط دو جانبه داشته اند تلاش بر این است که به این سوالات پاسخ داده شود که چه عوامل داخلی و منطقه ای سبب شدند که گروه های معارض کرد بتوانند در روابط دو جانبه حضور پیدا کنند ماهیت نقش این گروه ها چه بود ورود آنها به عرصه روابط دو جانبه چه تاثیری بر فعالیت این گروه ها و بر روابط دو جانبه دغاشت و تحت تاثیر چه عواملی در نیمه دوم دهه 1970 این گروه ها از صحنه روابط دو جانبه خارج شدند این قماله تلاش می کند نشان دهد که عامل اصلی که سبب مطرح شدن گروه های معارض در روابط دو جانبه شد پیدایش و شدت گرفتن تضادهای ایدئولوژیک بین دو رژیم بعد از کودتای 1958 در عراق بود به عبارت دیگر مطرح شدن گروه های معارض معلول تیرگی روابط و نه علت آن بود از این رو در روابط دو جانبه این گروه ها نقش ابزار فشار را داشته اندهرگاه روابط دو جانبه رو به وخامت می گذاشت نقش گروه های معارض گسترش می یافت و بر عکس هرگاه تشنج در روابط تقلیل می یافته است نقش گروه های معارض نیز کاهش پیدا می کرد این بررسی در دو بخش انجام می شود بخش نخست روابط ایران و عراق را از زمان استقلال عراق در سال 1932 تا زمان سقوط حکومت ملک فیصل پادشاه این کشوردر سال 1958 و بخش دوم روابط دو جانبه را از سال 1958 تا فوریه 1979 که انقلاب اسلامی در ایران به پیروزی رسید مورد تجزیه و تحلیل قرار می دهد این تقسیم بندی بر اساس میزان تشابه و سازگاری ایدئولوژیک دو رژیم صورت گرفته است.